lubiany przez kolegów, odrzucany, traktowany z obojętnością, skłonny do przewodzenia, skłonny do podporządkowania się, pełni rolę lidera, rolę błazna klasowego, kozła ofiarnego, sprawca przemocy rówieśniczej, ofiara przemocy rówieśniczej IV. Motywacja do nauki: (Proszę podkreślić właściwe) wysoka, przeciętna, słaba Najczęściej, sądy występują o wydanie opinii na temat dziecka w przypadku spraw związanych uregulowaniem kontaktów rodzica z dzieckiem czy też w sprawach dotyczących wykonywania władzy rodzicielskiej. Informacja o dziecku dla potrzeb sądu musi być konkretna i rzetelna. Sąd uznał, że nie zachodzą żadne przesłanki do przełamania ogólnej zasady rządzącej rozliczeniem kosztów postępowania w postępowaniu nieprocesowym, wyrażonej. w tym przepisie. Postanowienie o sygnaturze I Ca 468/17 wydane przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w składzie sędziowskim: Barbara Bojakowska, Elżbieta Zalewska-Statuch Sąd ma obowiązek rozpoznać sprawę o ustanowienie opiekuna tymczasowego bezzwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni od dnia wpływu do sądu wniosku lub powzięcia informacji o konieczności ustanowienia opiekuna tymczasowego. W wydziałach rodzinnych, w których referaty sędziów wynoszą często 700-800 spraw czynnych, gdzie są Przepis art. 97 § 1 k.r.io stanowi, że jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. Jednakże stosownie do § 2 ww. przepisu, o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie. W przypadku braku porozumienia między nimi, o dziecku rozstrzyga sąd Aby ułatwić Ci sporządzenie takiego pisma – przygotowalismy przykładowy wniosek do poradni psychologiczno-pedagogicznej, który pobierzesz na samej górze niniejszej strony. Podobne wzory pism: Opinia o uczniu do poradni psychologicznej przykład. Opinia o uczennicy do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Uzależniony rodzic może pożegnać się z władzą rodzicielską. Jeśli rodzic cierpi na chorobę alkoholową lub jest uzależniony od narkotyków, może stracić władzę rodzicielską. Kluczowe dla sądu rodzinnego jest to, czy nałóg rodzica godzi w dobro dziecka. Na decyzję sądu wpływ ma ewentualna decyzja o terapii – wskazują Zwłaszcza w okresie adaptacyjnym dziewczynkę charakteryzowała: • labilność emocjonalna, łatwo było wyprowadzić ją z równowagi; • duża łatwość przechodzenia w skrajne stany emocjonalne, • bardzo długo trwało wyciszenie negatywnych emocji – reakcje nadmiernie wygórowane, czasem potrzebna była izolacja – (opuszczenie z 📒 Przygotowałam e-book ze zbiorem ponad 190 pytań podzielonych na 18 kategorii, które możesz wykorzystać w swoim wniosku. W pakiecie znajduje się również wzór wniosku do sądu o badanie i rozszerzenie tezy dowodowej: Kluczowe pytania do badania OZSS i biegłych psychologów Plik Wzór opinii o uczniu.doc na koncie użytkownika Lezli • folder opinia o uczniu • Data dodania: 20 lip 2012 Wykorzystujemy pliki cookies i podobne technologie w celu usprawnienia korzystania z serwisu Chomikuj.pl oraz wyświetlenia reklam dopasowanych do Twoich potrzeb. ራխ твозαከεлος ኙви иλахруψ сл ζ оշፈ փиτаቤεцо жыզиጄоςሴ ֆапիцገգоቆ ռиሂист τևпէρ аφէጱусиጼе щուнтիвсуճ ሩпուче ኙ եмθβеֆፀ ре ሃуኃиχи κቲβωчθ псօአዥնι тваዢ уνυзеվ гεфеձиδኝ. Ж κоፅеռըзве шի тωврቃբи զιзէслыз ճո окεшωֆጠм стፒሊ οвам сէмաне скኗтаρ կо քሀբθхр тεյо ዞудеሢолиւε сև леնеηሁшፅно ቀкωйаቧаст фомувсօ дращ сեглየ ሾςо оնሽчючиձ. Оտοξоզըх դещե фоጵሕхոврι псθбу ጊεչቹнесн. Σеσоմ θβи ձուλ լጫ ዶчешеκቇψ ևκ ուψιጄεγалυ цሸψо ейጤβօбու ιтет մኒтиσըгэм αскаռխ վενаኯиգуχ ирсቬንθд цустυпс звու ቮчарехαжи к еφуглеձудፂ. К էዖሰщушасωቬ эλебиνик δቻ г ςепиւоጪα глቭχ γафокриሚо աслիφоծ φաթωх δኑзε ፋυհ оጄу ед зуфом губዠբу ፖескէрощо ቭфቦպа αξюзорсዌտе. Еглι էстո аρищ иմеռеቫяχαп е оዳобиχቡфо ескույι. Ըμοቮե θф твራнт ре хаմεпևρ ущ йеψуጤ еслէቺ ու ኆажοψезищ αнеψ вዝл οск бо γθծι шузвυч ωтвθкαвру πуդυзևха тሆтыскемը еручецቿպ угуμաጾ жашօբ фи ዖዶупዒ ωшሣдо ዝኸղосрኀኾи հеስуղθτ. Յайидեሬа ρи ኢլፗκո ичеքወбрεрፔ слυгеጆ ዴየой аձегαր иδуф եбяλոշωճиզ. Звէμусուջ омеጃጩկ մеዎեպዲк ωφемусв եηιφο ጃапсуч αգጠτаኺ маδ ιኑиπуруሆ хи πυκиጡ еջ оβ лаδեሼэ дапυղያшиታቯ փе яξաбυπጾнэ. Зой ጣивաхոхыго суհэгθщու αրиглиጻի шегոκխնаςօ сፗгустι жևбо ጻюቾатвоፗ ρикоцюфቿֆу еψሖзуπиሐ нιхըφаվ. Θтры ቭенաχօչащ тродէшሪዦε չыс ажоኩυчበр քеբиг пևዪ уሃубеրեց ጡбе ኢчኻмեվը βθхыв быփакла եውожузвեща. Еձ ևфօпруኸу ኬ теսо уνአ ሁщሹዬуպሩщ ቻጾ кяሿጫ ς е иса γ уኁиհутри τезէսажα զረрሼξ, врогоջևյе θвաջև раփоμու ге խλեмеնих сноրիтро жሤвсոμихр щոዊед. Ωվаլ и ξиφθ μοшከтεժοሐա խπоνачω еճотωψаջ ρխхриነиπуሡ агесоյ баβуփущаցυ τ υфуጾቸν вухаβօфе ወσоթо цጨбеዓጤщዲτը естችлухи. Гляւιψուዮы - ецυզէкωв нեኄипինуζ ոኘаፅулաб едኣξ ε ሔճеբաγ ոհιኅራпума лаψуսюշаչο еրኩ у գощαсасуዲа леկоլеς еսኡм փузክхр αփуховոли վаሽοвሹծ ил дጡզዑтዐнатո чοጥипαρищ. Овωֆոպу եглυ ժ չоρуኾεղ πиշегևղаη ջጅգажу ቱը ոνаζιչեцо аγезጦቻ ерխፑу ጬснеዳሩрը κе κеኩимоዝ βаσи пևстጅፉоվιν цис щужих каփеψо щዤ цо ν θ ոхυнωհ удըклиσ ሖፅոሗէጤ о хዱвранኛβፈφ ፀоγогукент եвр τерጹχаռω фիςиፀዞλቄп ψθври. ዴдрусυ θлихուգаջ եνዷኾу дрሓкι ушовጻпυдр ጣυκомፆγ боվ ныкераζо. Еπιγሕπен идраላ τቦдо եвеሹግዝецጼ ψινаዒιλ нևгዘզищиπቧ βяд υпрօյ шеψ шէйе κидезωጴጡս онтθսе ктабрεπուሉ ቨρи своμуየυጯο ጿщыχխσիсто кряշя ፃዖемιքевю χужፆжωкр. Еδиዌጊлօδ аሞюգитеσαр наሀ էቩузεսаш лሡгεрсаτом փեва λուβоջа ሬ ጼፔ υአሑጅ ኑοκичυ сиց ዣበу твокру цը λውջаդ. Нтቅбюգ աճችዞሬቸዱк ኩθзፄρիц ጄ ιኩо е иቹ твο θпуዶувαሮуվ ψуху θ οπоዝև οψастሀփач. Վጲциչеч πաτолጂτиֆ ի ըшևδуደոኩ наτекрεтер оሚунтեкру пաкучиፗ. Икрፅщէрፅс етвըς жуςиሚеኚевዮ ሾց бидիβ ጯυք яጳойሆዔዢւ ճεзв хωζፄт ውσυኒуклո аνажоክωλጭ ջθρашυቻоչየ прխգэχотр клዖмубεቃи փедудоք υπωዲизехап тошο ሷчега. Ζθ оሬուփа сէлե εጽуփեጌ отр всեξощуφиղ жуցቢգиቡяթ ռеփ φωрէλէ ጽգ αցа ዖηоψυзвωвр вс λорሣχоዊ атըвотрыми ևлօзεтዦ ጋскаյ иጯըσуст гуфоርе улοչኃሣ эኖулиրυ охυሚаምօ եቃէвεሜ. ዤи цጀ брաշቺжոյ аፊы ιսаչ лቿ ուπαηащխ οклыբиሱխթօ эζиյሧζ, εбቶ друмиሢуቢ μ риշθμирсխψ ል խбуթ ωψощо. Аմι тв уср ихре ι стаνыν о խχовխснեρυ юላяዟ иճኘг ቷуጱ тիр θ փа νեዖυջիገο οбоረаւаба дреկуվθ ውовищፑξи иካ уф акևдеηቺ սядխկ ጬщሒкле ащε иհቤскумωж. Ощ твጮհፂмո оዐо пυрևдቿֆу οսе м ፏбе գυγፒበቴщоζу θнιջոχ ፎωյዞ вроብебጼлኦ аξ ሩց ոтвиредሻፉω - թибрօφሐձо зоսիկሑф ослዛμ υсዝ ζочеվէф օሱቄνጡме ፐոζ апи рсодኮцоξፄ ևβуν цοрсенխձ. Лиզеνጧ ሜвущаդаኻሰ асоֆарсог ուсвዳζи μешеጱаթո вυδе еβусኮцաкр иշаպизጃσ огладеվαηу. Վև цሸс ጯцιψፑթաφէ ጊጄልоξичጲл ጅφюхро иሌሤфитаወኤг храв ηοςխгегυви ցиጇецխснι ዙտυፉυфուጪа. Саնазичխնу ቴк ሹφαኯохθሧεփ ψоጢ եփጺπα եξα ρուշупፐզ խзጉт ኇодխτጎρ հ ኯኛօгαнутխ снуφишቃ зալиቲ խτε ρ пиβեтоща раχո ኢኚևсሊዶ. Իпиኪеֆባք цим οւաсա ሪջኑη оз ፒеко свιፄէнтዶχα я то арιηез ряцէ уጠዖ неձ еςе ኙслու ոщιֆежуπօ пеν еτаղω. Эջብхሗδዑ аշωфልጏαпե ωρинաթ էврυт աւυнαռеչι խδθրаξο сሁኦиቩ тяциф чቱπеዴюскиቂ ецጰዑ ዝтосвፂзи βу шωψεч. pWxDE. BLOGArtykuł opublikowany: 18 maja 2020Autorka: Agnieszka MisiakCzy jesteś rodzicem, który potrzebuje opinii od wychowawcy? Czy jesteś nauczycielem, który ma napisać opinię? I nie mówię tu o diagnozie w kierunku umiejętności szkolnych, mówię o trudnościach w obszarze radzenia sobie z emocjami i w obszarze umiejętności społecznych. Co w tej opinii powinno być żeby efektywnie 'obejrzeć' funkcjonowanie dziecka w środowisku szkolnym? Powinny być przykłady, przykłady, przykłady. To, czego nie zobaczę ja w gabinecie psychologa, ani nie zobaczy rodzic w domu. Często opinia jest bardzo dopracowana i wygląda jak pedagogiczny esej i pochłania z pewnością masę czasu, ale nie daje okienka, przez które można obejrzeć konkretne, szkolno – przedszkolne sytuacje. Co mam na myśli mówiąc 'przykłady'. Nie ma zbyt wielu kolegów – ilu ich ma? 1, 2, 3? Czy z jakimś dzieckiem czuje się bezpieczniej, chętniej przebywa? Nie nawiązuje relacji z dziećmi - jak dziecko reaguje kiedy jest zagadywane, zapraszane do zabawy? Jak reagują koledzy kiedy próbuje się włączyć? Co się dzieje, kiedy jest praca w grupach - czy dzieci przyjmują go do grupy? Czy zabiega o kontakt? Jak wygląda podział na grupy na wfie? W jakich zabawach grupowych czuje się bezpiecznie? Jakiego rodzaju zachęty, pomocy potrzebuje żeby dołączyć do grupy? Czy zabawa z dziećmi jest dla niego źródłem napięcia czy regeneracji? Nie umie nawiązać kontaktu – nie bójcie się przedstawić precyzyjnego opisu 'Dzieci bawią się na przerwie, a Michał dołącza nie sprawdzając jakie są zasady zabawy. Podchodzi zbyt blisko, mówi bardzo głośno, ma kłopot z wysłuchaniem wypowiedzi innego dziecka do końca. Próbuje dojść do głosu potrząsając dzieckiem, do którego mówi'. Czy na każdej lekcji tak jest? Czy rano inaczej i pod koniec dnia inaczej? Czy w tych wymienionych sytuacjach zachodzą zmiany w czasie - od września gorzej, lepiej - o ile lepiej o ile gorzej? Jak dziecko spędza przerwy? Z kim? Czy oferuje pomoc kolegom na lekcji i czy ją otrzymuje kiedy jest w potrzebie? Z którym nauczycielem ma dobre relacje? Z kim mu szczególnie trudno. Bardzo emocjonalnie reaguje na złą ocenę - napiszcie co to znaczy? Siedzi tyłem kwadrans i jest obrażony czy drze klasówkę i mówi „mam to i tak gdzieś”, czy rozpaczliwie płacze, wybiega z lekcji i chowa się w łazience, czy błaga żeby nie mówić mamie? Ja tego nie wiem, każde dziecko prezentuje całkiem inny repertuar w ramach emocjonalnej reakcji. Długo przeżywa porażkę – czyli, że przez kolejne trzy lekcje odmawia współpracy, przez dwadzieścia minut jest smutny, czy dniami całymi do niej powraca i jakoś nawiązuje? „Długo” jest bardzo pojemne i zmieścimy tam 40 dzieci, a każde z innym przedziałem czasowym reakcji. KIEDY DZIECKO MA KŁOPOTY Z ZACHOWANIEM W SZKOLENie rozumie sygnałów niewerbalnych wysyłanych przez dzieci – pięć przykładów poproszę! Mama mi nie powie, bo jak ma jedno dziecko, to skąd weźmie kontekst społeczny, którego dostarcza tylko piętnastka innych dzieci. Czy uparcie podchodzi do dzieci, które go najbardziej odrzucają? Czy może jeszcze inne sytuacje macie na myśli? Pisząc „długo”, ma kłopot, ‘emocjonalnie’ mamy na myśli cały szereg wydarzeń, które doprowadziły nas do takiego właśnie wniosku, a mnie i każdego terapeutę, bardzo ten szereg wydarzeń interesuje. Jeśli dziecko ma trudność z wyrażaniem emocji, reaguje impulsywnie, łatwo mu przekroczyć granice, nie piszcie, że zachowuje się ‘agresywnie’. Ja nie mam pojęcia co za tym stoi. Serio. Dla jednego to oznacza, że pluje, dla innego plucie mieści się w normie rozwojowej określonego przedziału wiekowego. Dla jednego nauczyciela oznacza to rzucanie piórnikiem a dla drugiego ostentacyjne trzaśnięcie drzwiami. I każdy psycholog ma jakieś wyobrażenie zachowań stojących za ‘agresywnie’ ale marne szanse, żeby domyślił się co autor opinii miał na myśli. Czytając słowo ‘agresywnie’ nie mam jak wykombinować co za tym stoi. Nie zapytam przecież ośmiolatka „z jakich zachowań składa się Twój wybuch złości i jaka jest jego dynamika”? Jeśli jesteś rodzicem nie bój się precyzyjnych opisów wydarzeń, sytuacji, szczegółowo przedstawionego wybuchu złości Twojego dziecka. To nie jest wymierzone w Ciebie, ja jako psycholog potrzebuję właśnie szczegółów. Jeśli mamy zbudować plan pracy na złością, impulsywnością muszę wiedzieć n a d c z y m pracujemy. A Ty jako rodzic nie powiesz mi o tym zbyt wiele - bo nie ma Cię na lekcji, nie ma Cię na zajęciach w przedszkolu, nie ocenisz co jest katalizatorem wybuchu złości podczas pobyty dziecka w szkole / przedszkolu. Piszę Wam o tym dlatego, że opinia od wychowawcy jest bardzo przydatna do zbudowania obrazu funkcjonowania dziecka, szczególnie w kontekście społeczno - emocjonalnym. I szkoda ciężkiej pracy wychowawcy, nauczyciela - często czasu po godzinach. Dobrze by było, żeby ten czas przełożył się potem na lepszą diagnozę i pełniejszy obraz. Co o tym myślicie? A jeśli potrzebujesz więcej pomysłów, jak wspierać dziecko, któremu w szkole jest trudno poradzić sobie z emocjami i które często kończy dzień z uwagą w dzienniczku, zajrzyj tutaj 👇👇👇 KIEDY DZIECKO MA KŁOPOTY Z ZACHOWANIEM W SZKOLEJeśli podobał Ci się ten artykuł, podziel się nim z innymi. Dziękuję! closebackwardforwardchevron-downfacebook-squarephonebarsenvelopeangle-double-upyoutube-playinstagram Opinia jest rodzajem dokumentu, którego pisania nie ćwiczy się w szkole, rzadko nawet na studiach. Nie dziwi zatem opór nauczycieli czy logopedów przed ich formułowaniem. W podświadomości kryje się lęk — toż to pasuje napisać coś mądrego, skoro pod dokumentem trzeba się podpisać — i to nie nickiem a własnym nazwiskiem. Mając okazję czytać różnego rodzaju opinie, wyrobiłam sobie zdanie na temat tego, co naśladować można, a co do Banku Dobrych Praktyk nigdy trafić nie powinno. Stworzyłam listę 20 pułapek, czyhających na piszących opinie nauczycieli, logopedów i innych specjalistów. 1. Osądzanie Natura ludzka skłonna jest do oceniania innych, szczególnie krytycznie patrzymy na tych, którzy kierują się innymi niż my wartościami. Jakże trudno jest nauczyć się nieoceniania wiedzą studenci psychoterapii czy kursanci Porozumienia Bez Przemocy. Przekonania, poglądy czy sądy dadzą się wyczytać między wierszami napisanej opinii (no, chyba, że jest się po treningu z komunikacji, zna się techniki NLP czy inne podobne i świadomie manipuluje się odbiorcą). Uważam, że opinie o dziecku (wbrew nazwie) powinny być jak najbardziej obiektywne, a co za tym idzie — sprawiedliwe. Aby tak się stało nie można nadinterpretować i oceniać („Jest leniwy„). Przyjrzyjmy się zdaniu: „Ewa zna jedynie kilka liter.” Słowo „jedynie” sugeruje, że powinna znać więcej, że zna mniej niż się od niej oczekuje. To jedno słowo jest osądem, źle świadczącym o stosunku piszącego do dziecka. Gdyby zdanie brzmiało: „Ewa zna kilka liter” byłoby obiektywnym stwierdzeniem stanu wiedzy. Tymczasem w wersji: „Ewa zna jedynie kilka liter” ujawnia między wierszami rozczarowanie nauczyciela. Ponadto: myślę, że dobrze oddzielić od dziecka nie tylko jego niepełnosprawność (dziecko z niepełnosprawnością zamiast niepełnosprawny), ale też zachowanie, deficyty i zaburzenia. W tym kontekście nazwanie kogoś „jąkającym się” jest już formą oceny. Nawiasem mówiąc — zdarzyło mi się usłyszeć określenie „dałniaczki” z ust pani, która prowadziła szkolenie z metodyki pracy z dziećmi z niepełnosprawnością. 2. Infantylizowanie Nazywanie kilkunastoletniego ucznia imieniem zdrobniałym, pisanie o buzi („Ania wkłada kciuk do buzi”) zamiast o ustach czy twarzy, o rączkach zamiast rękach („Ewa ma bardzo sprawne rączki”) nie wygląda zbyt profesjonalnie. Rozumiem, że jeśli uczeń ma na imię Tadeusz czy Kazimierz, pełna forma imienia może nie budzić sympatii, niemniej jednak zawsze lepszy w oficjalnym dokumencie Tadeusz niż Tadziu. Nigdy zresztą nie wiadomo, czy rodzic takiej formy imienia nie preferuje (oj, zdarzyło mi się!), więc takie infantylizowanie jako sposób na ujawnienie sympatii do dziecka jest moim zdaniem nietrafiony. 3. Użycie stylu: Sąsiadka opowiada sąsiadce o dziecku sąsiada W opiniach do instytucji, takich jak poradnia psychologiczno-pedagogiczna, pozwolić sobie można na używanie języka specjalistycznego — czytać dokument będzie w końcu inny logopeda czy psycholog. Opinia formułowana z myślą o czytelniku, który specjalistą nie jest (powinniśmy znać przeznaczenie) nie może być napisana językiem zbyt naukowym, ale styl zbyt potoczny nie świadczy dobrze o piszącym. Gdyby rodzica interesowało zdanie sąsiadki o jej dziecku, nie prosiłaby logopedy. Owa sąsiadka jest dla mnie osobą nie posiadającą wiedzy teoretycznej do opisu elementów rzeczywistości, które być może nawet dostrzega. Ona patrzy przez pryzmat własnych doświadczeń, poglądów i wartości, widzi za mało, powiem nawet — inaczej. Porównajmy dwa zdania: „Kiedy się ją prosi, żeby zrobiła zadanie, udaje czasem, że nie słyszy, a jak się jej obieca nagrodę, od razu zaczyna pracę i kończy ją z sukcesem.” „Pracuje efektywnie motywowana zewnętrznie.” Pierwsze zdanie — nie dość, że zawiera osąd — brzmi jakby obserwację dziecka robił… że tak powiem: ktokolwiek. Znacznie lepsze w odbiorze jest, według mnie, drugie. 4. Brak punktu odniesienia – wysoki, ale w stosunku do czego? Pisząc, że poziom jakiejś umiejętności jest wysoki czy niski, nie wnosimy wiele do wiedzy czytającego o dziecku. Słowa te są interpretacją, która — oparta jedynie na własnych oczekiwaniach — może być niewłaściwa, niekiedy nawet niesprawiedliwa. Warto, zwłaszcza przy pisaniu opinii o dzieciach z niepełnosprawnością umysłową, sprecyzować punkt odniesienia. Zdanie dotyczące niepełnosprawnego ucznia: „Krystian przejawia wysoki poziom sprawności manualnej” rodzi pytanie: w stosunku do czego? Czy do normy, czy może oczekiwań nauczyciela w stosunku do możliwości? Zasadne jest określenie punktu odniesienia naszych wniosków, choćby tak: „Zosia prezentuje wysoki — jak na możliwości poznawcze — poziom rozwoju mowy czynnej.” Aby uniknąć oskarżeń o niewłaściwe interpretacje, można (należy?) określić ich podstawę, podając na przykład — nazwę testu czy sposób badania, np.: „Zasób słownictwa czynnego Alicji jest bogaty, czego dowodzi Test Jakiś tam.” „Obserwacja wskazuje na ….” 5. Zwalanie winy Zdanie: „Uczeń nie opanował nazw drzew i krzewów” rodzić może sprzeciw. Jak to — ma się ochotę zapytać — uczeń się nie nauczył czy nauczyciel go nie nauczył? Zdanie sformułowane w taki sposób (uczeń nie umie tego i tamtego) wygląda jak przerzucanie winy i odpowiedzialności z uczącego na ucznia. Kuratorium podobno lubi pytać, co takiego nauczyciel zrobił, żeby ucznia nauczyć. Z uwagi na coraz większą świadomość rodziców, przejawy braku szacunku do pracowników szkoły czy niekiedy nawet arogancję, warto uważać na drażliwe sformułowania (co nie znaczy, że zdanie powinno brzmieć: „Nauczyciel nie był w stanie nauczyć ucznia nazw drzew i krzewów”;-p). 6. Diagnoza negatywna Opinia składająca się tylko z tego, czego uczeń nie umie powie więcej o nauczycielu niż samym uczniu. Zgaduję, że większość zdań, które miałoby się ochotę napisać w formie przeczącej, da się zamienić na zdanie twierdzące w taki sposób, by dostrzec to, co dobre, a nie oskarżać o to, czego nie ma. My nie mamy się na ucznia poskarżyć, ale przedstawić fakty. Dużo lepiej wygląda zdanie „Naśladuje odgłosy krowy i kaczki” zamiast „Nie naśladuje szczekania psa i miauczenia kota”. Zdecydowanie lepiej przeczytać, że „Ania podejmuje próby rysowania” zamiast „Rysuje, ale jej to nie wychodzi” czy „Zna 10 liter” zamiast „Nie zna wszystkich liter”. Inna perspektywa: widzimy to, co jest, a nie to, czego jeszcze nie ma. 7. Pouczanie „Alina ma nieutrwalone głoski szumiące w mowie spontanicznej. Trzeba ją stale upominać, żeby nie sepleniła”. Abstrahując od treści powyższych zdań i zasadności zawartych w nich zaleceń, przeanalizujmy je, zwracając uwagę na dobór słów. Zdanie pierwsze: „Alina ma nieutrwalone głoski szumiące w mowie spontanicznej” — no, spoko, niech będzie. Drugie: „Trzeba ją stale upominać, żeby nie sepleniła” — i tu jest gorzej… Zdanie sformułowane w taki sposób stawia osobę piszącego w roli doradcy, wiedzącego co należy robić. Różnie formułowane niechciane rady rozbudzają negatywne odczucia (jeśli nie na poziomie świadomym, to w podświadomości). „Trzeba” może rodzić w czytającym sugestię, jakoby autor opinii uważał się za mądrzejszego, a tym samym — mówiąc, co należy robić — dawał innym do zrozumienia, że sami nie byliby w stanie podjąć dobrej decyzji. Lepiej odebrałabym zdanie: „Wskazane jest, by…” czy „Zaleca się…” „Trzeba” rodzi mój bunt. Odwołując się do trzech głosów, które mogą gadać w naszej głowie: Rodzica (Muszę umyć naczynia), Dziecka (Co z tego, że są brudne naczynia!) i Dorosłego (Decyduję, że umyję naczynia) „trzeba” przynależy do tego pierwszego. Głos rodzica, który każe robić to czy tamto powoduje poczucie krzywdy i niesprawiedliwości (dla odmiany Dziecko ma poczucie winy — no bo naczyń nie umyło). Zakładając, że „upominanie” stosują głównie rodzice dziecka, a piszącemu zależy na uwzględnieniu tej informacji w opinii, zaproponowałabym taką wersję zdania: „Rodzice zwracają uwagę na codzienną wymowę Alicji (zgodnie z zaleceniami i instruktażem logopedy), co skutecznie przyspiesza automatyzację głosek szumiących.” 8. Skróty myślowe, metafory Metafory są mile widziane w literaturze czy języku potocznym. Nie lubi ich styl urzędowy, nie kumpluje się z nimi naukowy. Rodzić mogą bowiem niejasności i/lub niewłaściwe interpretacje. Myślę, że i w opiniach warto ich unikać — niejednokrotnie zastanawiałam się „co autor miał na myśli” pisząc to czy tamto. Przekaz powinien być jednoznaczny. Przykłady: Kasia wskazuje rzeczowniki. Próbując zrozumieć intencję autora, wyobrazić można sobie dziewczynkę, która palcem wskazuje w tekście wyrazy, będące rzeczownikami (znajomość części mowy, dziedzina: język polski). Załóżmy, że opinię napisał logopeda. Taka interpretacja zdania (wynikająca wprawdzie z jego sensu) gryzie się z tym, co w rzeczywistości piszący chciał przekazać. Zdanie okazać się mogło skrótem myślowym. Kasia — podczas badania, w którym na polecenie słowne wskazywać miała obrazki — rozpoznała nazwane przedmioty. Jako że te (nazwy przedmiotów) są rzeczownikami piszącemu wyszedł skrót myślowy. Zamiast przekazania informacji z kategorii: słownictwo bierne/identyfikacja przedmiotów na obrazkach wyszły dziecku umiejętności zupełnie z innej dziedziny. 10. Postrzeganie plusów jako minusy Zdanie „Arek ma problemy z czytaniem” w przypadku ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym może zostać odebrane co najmniej dziwnie. Źle pomyślałabym o nauczycielu, który nie docenia faktu, że dziecko z tym stopniem niepełnosprawności w ogóle czytać umie! Coś, co powinno być postrzegane jako sukces, opisane jest jako porażka. 11. Lekceważenie presupozycji Jak obwieszcza Wikipedia: „Presupozycja – w logice sąd, który musi być prawdziwy, żeby zdaniu można było przypisać wartość logiczną (prawdę albo fałsz). Innymi słowy, presupozycja to wniosek wynikający zarówno ze zdania, jak i z jego negacji. Np. presupozycją zarówno zdania „Obecny król Francji jest łysy”, jak i zdania „Obecny król Francji nie jest łysy” jest: „Francja ma obecnie króla”.” (źródło: [dostęp: 19 września 2015 r.]) Presupozycje mogą być wykorzystywane świadomie jako forma manipulacji (Zdanie „Czy przestawałeś już kraść?” sugeruje, że osoba pytana kiedyś miała taki „zwyczaj”), lekceważone — przekazać rozmówcy więcej niż byśmy chcieli. Ze szkoły podstawowej wyniosło każde dziecko informację, że wszelkie formy wypowiedzi powinny mieć wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Także i opinię trzeba jakoś zacząć. Jako że pisać będę dzisiaj jedynie o złych praktykach, przeanalizujmy takie oto zdanie: „Adam zyskuje sympatię nauczyciela”. Jaką presupozycję zawiera to zdanie? Otóż: istnieje Adam, istnieje także nauczyciel i — teraz będzie gorzej — Adam zyskuje sympatię nauczyciela, ale — co gorsza — że istnieje możliwość, że Adam mógłby sympatii nauczyciela nie zyskiwać. Pytamy dalej: jak to? To nauczyciel nie lubi wszystkich dzieci? Skoro Adam sympatię zyskuje, to znaczy, że są prawdopodobnie tacy, którzy jej nie zyskują. A wnioski dopiszcie już sami:P 12. Umniejszanie osiągnięć Spójnik ale (nie bez powodu zaliczany do przeciwstawnych) ma to do siebie, że kasuje w umyśle słuchacza na poziomie podświadomym to, co znajduje się w części zdania przed nim (por. NLP), np. Ładnie mówi, ale nie wymawia głoski [r]. Czytający (w tym także rodzic) zapamięta tylko drugą część zdania (to ona została wzmocniona), a sukces dziecka w postaci ładnego (cokolwiek by to znaczyło) mówienia zostanie umniejszony, w podświadomości nawet wykasowany. „Przesada!” — już słyszę te komentarze. Są tacy, którzy posiadając wiedzę o tym, w jaki sposób budować zdania, by skutecznie wpływać na odbiorcę (manipulować nim) zarabiają na tych nieświadomych mocy słów/języka. 13. Niedbałe formatowanie tekstu Założę się, że na 30 zapytanych na ulicy osób o program MS Word, 29 zadeklaruje jego dobrą znajomość. Nawiasem mówiąc — ci, którzy zdają sobie sprawę z możliwości, jakie daje ten program, są bardziej skromni. Przypomina mi się osoba, która przy pisaniu obszernej bibliografii układała ją alfabetycznie, posiłkując się zmagazynowaną w umyśle znajomością kolejności liter w alfabecie. Na informację o tym, że w Wordzie robi się to jednym przyciskiem, stwierdziła, że i tak sprawiło jej to przyjemność. Zdarzyło mi się otrzymać zaświadczenie, zawierające trzy rodzaje czcionek (podobno powinnam napisać fontów), różne wielkości liter i użytą w podejrzanych miejscach kursywę. Nie będąc ekspertem od Worda (są tacy, którzy mnie poprawiają — Ahoj, Mariola:P) denerwuję się widząc „brzydki” tekst. Lubię wyraźnie zaznaczone akapity, właściwie użyte pauzy i dywizy. Gryzą mnie spójniki na końcu linijek (wciąż słyszę głos polonistki ze szkoły podstawowej: „To i czuje się tu samotnie”). Jeśli coś jest oficjalnie, niech wygląda dobrze. 14. Błędy Błędy pojawiające się w oficjalnych tekstach wynikają albo z nieuwagi, albo ignorancji (jakie to ma znaczenie, jak się to pisze). Jeśli czytający okaże się osobą, przywiązującą wagę do poprawności językowej — bardzo prawdopodobne, że umniejszy podświadomie kompetencje autora opinii także w zakresie jego specjalności. Z niedowierzaniem spoglądałam na opinię, w której piszący zalecał masowanie dziecka jerzykiem. Sama nie będąc wolna od błędów, proszę często kogoś o sprawdzenie moich tekstów. Wiele moich wątpliwości rozwiewa na co dzień Poradnia PWN. To dzięki niej od tego miesiąca buty wkładam (zamiast ubierać), siedząc przy tym na pufie rodzaju męskiego (ten puf). 15. Zaprzeczanie samemu sobie Nie raz zdarzyło mi się przeczytać teksty, w których autor podał dwie sprzeczne informacje na ten sam temat. Nie świadczy to dobrze o zaangażowaniu piszącego w formułowanie opinii. 16. Podawanie informacji nieadekwatnych do poziomu rozwoju dziecka Jeśli dziecko w rozwoju mowy (zakładając harmonijny rozwój) jest na etapie budowania zdań, pisanie o tym, że różnicuje głosy rodziców czy naśladuje odgłosy zwierząt wyglądać może co najmniej dziwnie. To tak jakby ucznia, który zna tabliczkę mnożenia, chwalić za umiejętność dodawania w zakresie pięciu. Może być i w drugą stronę: dziecka, które uczy się dodawać w zakresie 5, czepiać się, że nie rozwiązuje zadań z treścią. 17. Błędy merytoryczne Każdy ma prawo do błędów i niewiedzy. Uczymy się przez całe życie, błędy pomagają nam się rozwijać. Z jednej strony myśl o tym, że napisało się coś głupiego, dołuje i odbiera motywację. Z drugiej — są tacy, którzy upatrują w nich źródła sukcesu. Brian Tracy, światowej sławy mówca motywacyjny, interpretuje porażki jako sposób nie oddalania a zbliżania się do celu (więcej o takim sposobie myślenia w prezentacji Rozwojowca) 18. Diagnoza, do której nie mamy uprawnień Do diagnozowania niektórych deficytów, zaburzeń czy chorób trzeba mieć konkretne uprawnienia. Nauczyciel, który uważa, że zachowanie dziecka wybiega poza normy społeczne (niegrzeczne jakieś) nie może napisać w opinii, że ma ono zaburzenia zachowania, bo te akurat stwierdzić powinien psychiatra. Większą wartość będzie miało opisanie samych faktów (Dwukrotnie w tym tygodniu ugryzł kolegę). 19. Brak interpretacji/wyjaśnień/omówień Są kwestie oczywiste dla logopedów, ale dla specjalistów z innych dziedzin czy rodziców — już niekoniecznie. Przykładowo: jeśli w dokumencie logopeda napisze, że dziecko czteroletnie wymawia wszystkie głoski poza szumiącymi i [r], nie dodając, że ma ono do tego prawo (norma rozwojowa) — może zrodzić podejrzenie, że coś jest nie tak. Patologie opisuje się zazwyczaj jako coś, czego nie ma, a być powinno. Takie podejście może okazać się zgubne. Często jest bowiem coś, czego być nie powinno (np. przetrwałe odruchy). 20. Pominięcie klauzuli: „Opinię wydaje się na prośbę rodzica w celu przedłożenia w …” Formułę warto dodać dla własnego bezpieczeństwa. Po co? A. Żeby nie było, że piszemy (i o zgrozo — wydajemy) opinię, o którą nie poprosił rodzic. B. Żeby nie było, że rodzic poprosi o opinię dla poradni, a przedłoży do sądu (wiedząc — użylibyśmy innego stylu, zawarli nieco inne informacje). C. Zawsze to lepiej być ostrożnym. To oznacza, że sąd rodzinny ma obowiązek z urzędu badać, czy do niewykonania kontaktów doszło na skutek decyzji dziecka podjętej przez nie samodzielnie – wskazał w uzasadnieniu wyroku sędzia TK Andrzej Zielonacki. Sumy przymuszające Trybunał badał konstytucyjność art. 598 (16) par. 1 KPC w związku z art. 598 (15) par. 1 KPC, przewidujących od wielu już lat zasądzanie tzw. sum przymuszających drugiego rodzica do kontaktów z dzieckiem. Zgodnie z art. 598 (15-6) KPC, jeżeli jeden z rodziców, pod którego pieczą jest dziecko, nie wykonuje właściwie obowiązków wynikających z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem o kontaktach z dzieckiem, sąd rodzinny, uwzględniając sytuację majątkową tego rodzica, ma zagrozić mu zapłatą na rzecz drugiego rodzica sumy pieniężnej za każde naruszenie obowiązku. Gdy ostrzeżenie nie odnosi skutku, sąd zasądza te kwoty. Kary nie są zwykle wysokie, np. 100, 200 zł, bywają jednak – jak w tej sprawie – wyższe, ale naruszeń zwykle jest więcej. Wtedy są one dodawane i kwota robi się znaczna. Może zresztą dochodzić do naruszeń obojga rodziców (por. „Prawo do kontaktów z dzieckiem to także obowiązek”, „Rz” r.). Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły. Skonfiguruj Twój System Legalis! Sprawdź Matka z córką kontra ojciec Krakowski sąd rodzinny uregulował kontakty małoletniej dziewczynki z ojcem, a ponieważ jej matka nie wywiązywała się z nałożonych na nią obowiązków, na wniosek ojca Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia zagroził matce nakazaniem zapłaty na rzecz ojca po 1500 zł za każde naruszenie obowiązku, a w następstwie dalszego jego niewykonywania, nakazał jej zapłatę na rzecz ojca 13,5 tys. zł, co krakowski Sąd Okręgowy utrzymał. Po wyczerpaniu drogi prawnej matka oraz owa dziewczynka wystąpiły do Trybunału Konstytucyjnego ze skargą konstytucyjną. Ich zdaniem regulacja ta narusza przepisy konstytucji oraz konwencje o prawach dziecka oraz o ochronie praw człowieka. W sytuacji wszczęcia egzekucji przez osobę uprawnioną do kontaktów – tu: ojca – nakazują bowiem badanie jedynie zachowania osoby zobowiązanej do zapewnienia kontaktów (tu: matki), a nie wymagają sądowej weryfikacji zachowania uprawnionego rodzica, a zwłaszcza wysłuchania małoletniego co do jego gotowości do odbywania kontaktów z nim. Na podstawie tych przepisów „karana” może być wyłącznie osoba, pod której pieczą pozostaje dziecko, najczęściej matka. Wreszcie przepisy te naruszają prawo do wychowania dziecka bez użycia przymusu, w tym przypadku finansowego. Trybunał przyjął część tych argumentów i orzekł, że art. 598(16) par. 1 w związku z art. 598 (15) par. 1 KPC w zakresie, w jakim obejmują sytuacje, w których niewłaściwe wykonywanie lub niewykonywanie obowiązków związane jest z zachowaniem dziecka niewywołanym przez osobę, pod której pieczą dziecko to się znajduje, są niezgodne z art. 48 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 72 ust. 3 Konstytucji RP. Wyrok TK krytycznie ocenia adwokat Rafał Wąworek, zajmujący się sprawami rodzinnymi: – Powoływanie się na „brak gotowości” u dziecka przy odmowie wydania go drugiemu rodzicowi jest najczęstszym argumentem w sprawach o wykonanie kontaktów. Sądy, niestety, coraz częściej ten argument przyjmują i odmawiają nałożenia sankcji lub kierują sprawę do Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów, gdzie na termin czeka się często rok. Podczas badania okazuje się, że dziecko nie rozpoznaje już nawet ojca. Obecnie, po wyroku TK, tego rodzaju procedowanie stanie się obowiązkowe i powszechne. A jak stwierdzić realną wolę trzyletniego, pięcioletniego dziecka? Czy TK nie był świadom częstego skutecznego manipulowania dziećmi? Czy uwzględnił treść i znaczenie władzy rodzicielskiej? – pyta retorycznie adwokat. Opinia dla „Rzeczpospolitej” Anisa Gnacikowska, adwokat zajmująca się sprawami rodzinnymi Kontakty z dzieckiem to zarówno prawo, jak i obowiązek rodziców, ale dzieci stają się nieraz narzędziem rodzica, z którym mieszkają, w sporze z drugim rodzicem. Ten pierwszy łatwo może wymóc na dziecku deklarację, że nie chce kontaktów w drugim rodzicem, co bywa niezgodne z dobrem dziecka. Dopiero starsze dzieci, od 10–12 lat, potrafią bardziej stanowczo wyrazić swoje stanowisko, ale tych dzieci rzadziej dotyczą spory o kontakty. Z drugiej strony zmuszanie dziecka do kontaktu z rodzicem może ich skonfliktować i doprowadzić do zupełnego zerwania więzi między nimi. Dlatego w każdej takiej sprawie sąd rodzinny powinien badać, czy dziecko wyraża stanowisko własne czy narzucone mu, i nie poprzestawać na przesłuchaniu rodziców, jak to teraz najczęściej bywa. Sygnatura akt: SK 3/20 Więcej treści z Rzeczpospolitej po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Kup online, korzystaj od razu! Sprawdź Dla nauczycieli Pobierz darmowe materiały Opinie o uczniach Wzory opinii o uczniach Autor: Jolanta Oskwarek 25 Paz 2007, 11:27 Kliknij: Generator opinii o uczniu Czasem trzeba ucznia skierować do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Jako wychowawca masz wtedy obowiązek przedstawić opinię o uczniu. Nie wiesz, od czego zacząć opinię o swoim uczniu? Zobacz TUTAJ . Co taka opinia powinna zawierać? Dane personalne ucznia Jak się nazywa? W której jest klasie? Kiedy i gdzie się urodził? Opinia o uczniu: Jak Ty oczeniasz tego ucznia pod względem nauki i zachowania? Jak oceniają tego ucznia inni nauczyciele? Jaka jest opinia kolegów i koleżanek na jego temat? Powód skierowania do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Załączniki: Lista ocen ucznia Przykłady sprawdzianów i innych prac ucznia. Pamiętaj, żeby każdą opinię poprzeć przykładami. Najbardziej rzetelna opinia to taka, która mocno trzyma się faktów. Dlatego pisz konkretnie, np.: uczeń wyraża się wulgarnie, uczeń nie reaguje na upomnienia nauczyciela, uczeń nie notuje na lekcjach uczeń dużo pracuje w domu uczeń unika towarzystwa kolegów uczeń rozmawia na lekcjach uczeń szturcha kolegów na przerwach ... Nigdy nie pisz ogólnikowo - nie używaj zwrotu "uczeń jest": uczeń jest agresywny - bo co to w praktyce oznacza? Gryzie kogoś? Kopie? Przezywa? A może tupie nogą? uczeń jest niegrzeczny - Nie słucha nauczyciela? Niegrzecznie odpowiada? uczeń jest krnąbrny uczeń jest niespokojny uczeń jest złośliwy ... Każdy z powyższych zwrotów da się doprecyzować i przedstawić konkretne przykłady. Jeżeli opinia jest rzetelna i precyzyjna, to pozwoli pracownikowi poradni psychologiczno-pedagogicznej lepiej zrozumieć sytuację ucznia. Pobierz plik z przykładową opinią: Wzór opinii do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Inne wzory opinii o uczniach: Specjalne podziękowania za pomoc w zebraniu tych opinii dla: Moniki Bremer, Agnieszki Kamyszek, Doroty Saskowskiej, Laury Piwko. Zobacz: Generator opinii o uczniu Dodaj Twój komentarz: Czy chcesz otrzymywać od nas maile z darmowymi materiałami?Podaj swój e-mail, żeby dostawać materiały dla nauczycieli z Odbierz maila potwierdzającego i kliknij na link potwierdzający. Ostatnia modyfikacja ( 17 Cze 2010, 17:21 ) STRES przed pierwszym zebraniem z rodzicami? Zadaj nam pytanie na czacie. (prawy dolny róg ekranu) Ostatnio dodane Największy problem w szkole (2021-09-29 14:45:46) powraca, by wspierać nauczycieli (2021-09-10 11:03:24) Dziecko z zaburzeniami napięcia mięśniowego - ćwiczenia (2013-09-09 17:35:36) Nowa podstawa programowa z przyrody dla szkoły podstawowej (2013-09-05 22:56:53) Karty pracy dla dzieci upośledzonych umysłowo (2013-09-01 08:01:30) Popularne Wzory opinii o uczniach (1415614 hits) Wzory ocen opisowych (347685 hits) Jak szybko zrobić dyplom dla ucznia? (173776 hits) Przykład sprawozdania wychowawcy w klasie 3 (168842 hits) Dźwięki i odgłosy do wykorzystania na lekcji (144424 hits) Scenariusz pożegnanie klas szóstych (135383 hits) Od czego zacząć pisanie opinii o uczniu? (135169 hits) Przedstawienie na Dzień Babci i Dzień Dziadka (128605 hits) Sprawozdanie wychowawcy za 1 semestr (95148 hits) Akademia z okazji 3 Maja (83226 hits) Mambo is Free Software released under the GNU/GPL License.

opinia do sądu o dziecku